Pijnstichting Nederland

De Pijnstichting Nederland is in 1982 opgericht door een werkgroep als installatieproject van de Junior Kamer Den Helder.
Het project had als doel te onderzoeken, welke omvang en impact Chronische Pijn had binnen en op de bevolking, zowel in aantallen, financiële druk als psycho-sociale belasting. Daartoe zijn statistieken doorzocht, ter beschikking gesteld door onder andere de bedrijfsvereniging DETAM, het CBS, de Sociale verzekeringsraad en TNO. In die tijd waren er nog geen gerichte cijfers beschikbaar, getuige het feit, dat de Gezondheidsraad in 1986 voor het rapport PIJNBEHANDELING gebruik heeft gemaakt van de cijfers van de Pijnstichting Nederland.
Naast de cijfers is een video geproduceerd over de beleving en de impact van chronische pijn bij de patiënten en hun omgeving. Ook twee professionele pijnbehandelaars van het AMC komen daarin aan het woord.
Chronische pijn bleek in alle opzichten een probleem.
In dezelfde tijd werden er in Putten cursussen gegeven over chronische pijn, waarbij aan de orde kwam het oprichten van een patiënten vereniging. Door een kleine schenking voor de oprichting van die vereniging werd een potentieel bestuur over de drempel geholpen. De Vereniging "Pijnhoop" bestaat nog steeds.
De Pijnstichting heeft in de daarop volgende 20 jaar vrijwel uitsluitend een voorlichtende rol gespeeld met als publicaties:
1982: Pijn, een pijnlijk probleem
1986: Pijn in cijfers (met herdruk)
1986: "Pijn in perspectief. Een blauwdruk voor 1987" (Het jaarverslag 1986 en toekomstvisie.)
In 1986 verscheen het Gezondheidsraad rapport over Pijnbehandeling.
In 2001 oordeelde het toenmalige bestuur, dat er voldoende aandacht was ontstaan voor het probleem. Zijn eigen bestaan leek daarmee overbodig te zijn geworden. De stichting werd opgeheven.
In 2016 werd er een internationaal congres over chronische pijn gehouden in het Amsterdamse EYE.
Afgezien van een presentatie door professor Meijer, die een mogelijke doorbraak op het gebied van chronische pijn meldde, is de situatie niet structureel gewijzigd sinds 1982. Professor Zuurmond sprak over tientallen miljarden aan kosten ten gevolge van chronisch pijnlijden.
In 2019 werd de situatie op het gebied van chronisch pijngebied herbezien door drie oud-bestuursleden van de Pijnstichting Nederland. Zij besloten tot heroprichting van de Pijnstichting Nederland, die een minder uitgebreide taak zou moeten krijgen, dan de oorspronkelijke. De voorlichtende taak wordt nu uitgevoerd door de Stichting: Chronic Pain Science Foundation. Opgericht en gesponsord door een oud bestuurslid.
In 38 jaar is nauwelijks zicht verkregen op het mechanisme van het ontstaan van chronische pijn met name van chronische pijn, waar met gebruikmaking van allerlei moderne onderzoeksmethoden geen afwijkingen worden gevonden. In Nederland is het onderzoek inmiddels alleen gericht op neuropathische pijn (pijn, waarbij zenuwbeschadiging een rol speelt). Daarom is andersgericht onderzoek dringend nodig.
En daar is volgens ons de Pijnstichting Nederland voor nodig.
Daar zijn drie redenen voor:
1. Het is moeilijk zo niet onmogelijk om voor dit soort onderzoek fondsen te vinden:

• chronische pijn is geen "sexy"onderwerp: je gaat er niet direct dood aan.
  
• Er is een veelvoud aan onderzoekssubsidieaanvragen. De meest dringende en spectaculaire hebben voorrang
  
• de bekendste onderzoekers hebben uit publicitaire overwegingen een streepje voor.
  

2. Alhoewel uit de publieke middelen miljarden vloeien naar individueel onderzoek en behandeling is de druk om middelen vrij te maken voor structureel onderzoek gering:

• pijnpatiënten hebben niet de puf en energie om de barricades op te gaan.
  
• behandelaars evenmin: er is een miljarden "industrie" ontstaan zonder structureel onderzoek. Dus waarom je als behandelaar druk maken?
  
• verzekeraars willen eerst zekerheid over de investering van middelen, zekerheid die bij structureel onderzoek niet is te geven
  
• Voor de overheid geldt hetzelfde.
  

3. Er is uitgebreide literatuur vanaf 1880 tot 1954 meestal in de Duitse taal. Die wordt in het wetenschappelijke werkgebied niet of nauwelijks gelezen.

• Na de tweede wereldoorlog zijn Duitstalige artikelen in het vergeetboek geraakt. Door menselijke, politieke en wetenschappelijke oorzaken. Wetenschappelijke artikelen worden na 5 jaar al als verouderd beschouwd: "de lat wordt dan geacht "hoger te zijn gelegd".
  

Dit alles ten onrechte. Feitelijk is in grote lijnen het ontstaan van chronische pijn al jaren beschreven voor wie de puzzelstukjes aan elkaar wil leggen. Dat moet echter nog wel worden getoetst. En binnen zo'n groot belangenveld kan dat slechts door een onafhankelijke organisatie worden gedaan. Een organisatie, die ook in staat kan zijn private geldbronnen aan te boren. Die is er kennelijk nog niet. Dus heeft het herleven van de Pijnstichting Nederland zin. Wij hopen op een grote respons. Anders zullen ook wij moeten concluderen, dat een oplossing in niemands belang is. "Chronische pijn is dan van iedereen en daarmee dus ook van niemand."

Het bestuur.